Ik heb opzettelijk gewacht met het uittikken van deze recensie, al heb ik de CD al twee maanden in huis en daar zijn goede redenen voor en, samengevat klinken die zo= te vroeg komen is nooit goed…
Eerst even situeren: het trio AKA, dat hier debuteert, maar af en aan al ruim acht jaar samenspeelt, is de optelsom van de talenten van Antonio Forcione, Seckou Keita en Adriano Adewale, drie topmuzikanten, en wereldburgers, die hun herkomst in respectievelijk Italië, Senegal en Brazilië situeren, maar die, voor ze elkaar tegenkwamen, elk al een serieus parcours hadden afgelegd.

Forcione, gitarist van beroep, maakte al meer dan twintig albums in de loop van de voorbije kwart eeuw en werkte samen met grote namen als Charlie Haden, Angélique Kidjo en Trilok Gurtu. Seckou Keita kennen we allemaal -of dat zou toch moeten- als die meesterlijke griot en koraspeler, die met Cathrin Finch twee overheerlijke platen maakte, “Clychau Dibon” en “Soar”, die beide met accolades overladen werden. Hij was er ook bij, toen Damon Albarn zijn “Africa Express” op de rails zetten en hij was voor de helft verantwoordelijk voor de ronduit fantastische plaat “Transparent Water” met Omar Sosa. Percussionist en componist Adriano Adewale kun je dan weer terugvinden in de omgeving van Bobby Mc Ferrin of Joanna McGregor maar ook -en hier wordt de cirkel helemaal rond, op “Touch Wood” en “AFQ in concert”, twee platen van Antonio Forcione.

Dat deze CD er overigens komt op het Bendigedig-label, is overigens ook geen toeval: dat label is een samenwerking tussen het ARC-label en het Theatr Mwldan uit het Welshe Cardigan en deze CD is, na het al vermelde “SOAR” en Gwyneth Glyn’s “TRO” , pas de derde plaat die ze uitbrengen. Kwaliteit is bij Bendigedig duidelijk belangrijker dan kwantiteit en, te oordelen naar deze derdeling, hebben ze al het gelijk van de wereld aan hun kant. De titel van de plaat is er ook niet toevallig gekomen: de tien songs -elk van de drie muzikanten schreef er drie en de tiende maakten ze samen- hebben op de ene of andere manier allemaal iets met blijdschap of vreugde te maken.

In de openende titelsong bezingen de drie bij voorbeeld het geluk dat ze vonden in de ontmoetingen die ze met elkaar hebben, in “Kanou” beschrijft Keita hoe het is opnieuw lief te kunnen hebben, nadat een relatie nogal pijnlijk afgesprongen is. Forcione haalt zijn vreugde in “Baracoa” dan weer uit de herinneringen aan het gelijknamige Cubaanse dorpje waar hij enkele jaren geleden voor het eerst neerstreek en dat hem zo nadrukkelijk aan zijn eigen kindertijd herinnerde. Die kindertijd komt ook terug in zijn “Il Bambino e l’Aquilone” (“het kind en de vlieger”), dat het heeft over de jaren waarin hij met zijn vlieger uren en dagen naéén in de weer was op het strand en als je aan Portugees sprekend bandlid hebt, kun je, als je een plaat over “joy” maakt, onmogelijk om de “saudade” heen, dat gevoel dat wij in het Westen “heimwee” noemen…

Enfin, u begrijpt waar ik naartoe wil: deze tien liederen vallen op een heel natuurlijke wijze perfect samen en het samenspel van de drie is nergens minder dan technisch perfect. Wat de plaat echter zo bijzonder maakt, is de vanzelfsprekendheid, waarmee ze elkaar blijken te vinden: deze drie spelen écht samen en hebben kennelijk niet meteen een hoger doel voor ogen dan het genieten van de kans, die ze krijgen om samen te spelen. De subtiliteit van de plaat, haar soepelheid, haar gecompliceerde eenvoud…het spreekt allemaal zodanig duidelijk voor zich, dat je als luisteraar moeiteloos mee opgezogen wordt in die spiraal van geluk, die de drie muzikanten teweeg brengen. Dit is -en dat durf ik nu al zeggen- ontegensprekelijk een kandidaat voor de eindejaarslijstjes!

(Dani Heyvaert)